publicerad: 2015
balansering
bal·ans·er·ing
substantiv
~en ~ar • till balansera 1,2
| Singular | |
|---|---|
| en balansering | obestämd form |
| en balanserings | obestämd form genitiv |
| balanseringen | bestämd form |
| balanseringens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| balanseringar | obestämd form |
| balanseringars | obestämd form genitiv |
| balanseringarna | bestämd form |
| balanseringarnas | bestämd form genitiv |


