publicerad: 2015
väckarur
väck·ar|ur
substantiv
~et; pl. ~ väckare 2ur
| Singular | |
|---|---|
| ett väckarur | obestämd form |
| ett väckarurs | obestämd form genitiv |
| väckaruret | bestämd form |
| väckarurets | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| väckarur | obestämd form |
| väckarurs | obestämd form genitiv |
| väckaruren | bestämd form |
| väckarurens | bestämd form genitiv |


