publicerad: 2015
konung
kon·ung
[kå`n‑]
substantiv
~en ~ar • ⟨högt.⟩ kung – I sammansättn. konunga-, som numera nästan alltid ersätts av kunga-.
| Singular | |
|---|---|
| en konung | obestämd form |
| en konungs | obestämd form genitiv |
| konungen | bestämd form |
| konungens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| konungar | obestämd form |
| konungars | obestämd form genitiv |
| konungarna | bestämd form |
| konungarnas | bestämd form genitiv |


