publicerad: 2015
disciplinbrott
discipl·in|brott
substantiv
~et; pl. ~ disciplin 1 brott 1
| Singular | |
|---|---|
| ett disciplinbrott | obestämd form |
| ett disciplinbrotts | obestämd form genitiv |
| disciplinbrottet | bestämd form |
| disciplinbrottets | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| disciplinbrott | obestämd form |
| disciplinbrotts | obestämd form genitiv |
| disciplinbrotten | bestämd form |
| disciplinbrottens | bestämd form genitiv |


