publicerad: 2015
irritera
ir·rit·era
verb
~de ~t • reta, oroa, förarga; påverka med onormal el. obehaglig retning; jfr irritation
| Finita former | |
|---|---|
| irriterar | presens aktiv |
| irriteras | presens passiv |
| irriterade | preteritum aktiv |
| irriterades | preteritum passiv |
| irritera | imperativ aktiv |
| Infinita former | |
| att irritera | infinitiv aktiv |
| att irriteras | infinitiv passiv |
| har/hade irriterat | supinum aktiv |
| har/hade irriterats | supinum passiv |
| Presens particip | |
| irriterande | |
| Perfekt particip | |
| en irriterad + substantiv | |
| ett irriterat + substantiv | |
| den/det/de irriterade + substantiv | |
irritera sig
• känna irritation över ngtOrdform(er) irritera sig


