publicerad: 2015
balansrubbning
bal·ans|rubb·ning
substantiv
~en ~ar balans 1 rubbning 1
| Singular | |
|---|---|
| en balansrubbning | obestämd form |
| en balansrubbnings | obestämd form genitiv |
| balansrubbningen | bestämd form |
| balansrubbningens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| balansrubbningar | obestämd form |
| balansrubbningars | obestämd form genitiv |
| balansrubbningarna | bestämd form |
| balansrubbningarnas | bestämd form genitiv |


